xoves, 12 de maio de 2016

Zumba, yoga, pilates y basket.

Vayan por delante varias cositas previas a esta columna.
La primera, la santidad no la otorga, al menos de momento, ningún titulo, ni de profesor, ni de entrenador, ni nada parecido. Asumir que una titulación confiere cualidades a un jovenzuelo "per se" por peregrino ya parece ridículo. Poco más allá de lo que se decía en la mili, que el valor se presuponía.
La segunda, la genética es la más poderosa de las razones. Pocas cosas (nos) nublan tanto el juicio de una persona como el irracional amor a sus hijos, que lo llevan, y lo vemos a diario, a la ceguera casi total en muchas ocasiones, a justificar lo injustificable o incluso a cometer delitos que en circunstancias normales no se cometerían.
Pero volvamos a un entorno mas "de diario" como los pantalones vaqueros.
Vivimos hoy día en una falsa cultura deportiva. Como dice un vecino mío, "yo no sé de deporte, sé de fútbol".  Los prósperos (y pasados) tiempos poblaron nuestras ciudades de gimnasios de todo tipo y pelaje donde se practicaban las más variopintas actividades de "fitness" (que bonito nombre tienes) con los más sugerentes nombres. Zumba, Aquagym, Step...qué se yo.
Vivimos en una falsa cultura deportiva donde ahora, que no hay un pavo para cuotas del gym, nos ha dado por el "running" a todos, en casos más extremos "trail", evolución natural de lo que antes era "footing" allá por los tiempos de Eva Nasarre. Vida sana, actividad física y tal. Oye, bien, que está bien.
Muchos venimos de una educación (la EGB y el BUP) de un par de horas de "JINASIA" a la semana. Con suerte, alguno probó la gimnasia sueca. Otro igual tocó pelo de alguna disciplina atlética. A mi hasta intentaron enseñamre a saltar Fosbury, que, con mi oronda anatomía de por aquel entonces, era como intentar explicar la teoría de cuerdas a Bob Esponja. Brilé (esa disciplina ya maldita....) , carrera continua...Hagan memoria, hagan.
Ahora, al enfundarnos esas zapas multicolor con una amortiguación Hightech que te cagas, nuestras mallas artengo del decatlon y nuestro polar para cruzar el desfiladero más pronunciado de Alaska, no recordamos todo aquello.Yo controlo. Tengo un POLAR que me dice que voy en mi frecuencia de rendimiento, no te creas.
Existe entretanto un tipo de gente, así como raro, que pierde un montón de horas y dinero, (créame, un montón, que el tinglado FEB cuesta mucho de mantener) en obtener títulos de entrenador para entrenar a su Carlita, su Iñigo, su Fernandito o su Uxía de turno.
Un rapazolo o rapazola que ha tenido que superar exámenes, prácticas y CETI's (otro día explicaremos de que va ese palo) para ponerse al frente del equipo de su nene. Ese equipo que tiene la desgraciada costumbre, mire usted, de jugar todos los fines de semana. Vaya cosa. Oiga, todos, que no paran ninguno. E insisten en tener entrenamientos. En algunos casos tres y 4 veces por semana. Y a veces, de más de una hora. Vamos, en el tiempo en el que usted va a a pilates, guarda la esterilla, se ducha, raja un poquito con las compis y toma un café, el pesao del entrenador del niño, allí sigue, en medio de la pista, corre para aquí, corre para allá. Que digo yo que hasta me parece mucho, que el niño se fatiga demasiado.
El rapazolo que le prometieron 100 euros pero que aún no ha visto ni uno. El que tiene que poner coche el fin de semana porque a alguno le viene mal sacar el todoterreno a las 9, que es que vaya horas, madrugar el niño en domingo, mira tu. Ese que está pasando un frío de muerte ahi de pie mientras usted toma café calentito enfrente del polideportivo.
Ese mismo que le cuenta milongas a su hijo sobre el compromiso, la actitud de equipo, el respeto, la solidaridad, el colectivo, bla bla bla. Ese que pone normas tan absurdas como que el nene se tiene que duchar con los compañeros después de entrenar. Mira, en ese vestuario mugriento, como para que le coja le frío. Que va, que va. Mi Luisito se ducha en casa, donde va a parar. Ese que encima,da la hora y se pone a perder tiempo estirando en el lateral de la pista. ¡Que lo haga en la hora del entrenamiento, que tengo el coche en doble fila!.
Ese mismo que aguantará tonterías de algún directivo del APA, ANPA, o lo que sea cuando usted se queje de que Yessica jugó poco el sábado, que digo yo que tienen que jugar todos, no, que vienen a pasarlo bien, y solo lo puso 16 minutos. Y pone a otros niños que lo hacen peor tanto o más. Que no se yo por que tanto cambio.
Por suerte, durante años, el baloncesto fue un idioma alienígena para muchos. Algo visto de "esguello" por fuera donde muchos se encontraban incómodos. Suerte distinta corrían los entrenadores de fútbol, como ya es sabido. Es Homo Hispanicus tiene entre sus carga genética el conocimiento omnisciente sobre cualquier cosa que tenga que ver con un balón de fútbol.
Ese rapaz que entrena a sus nenes, que encima, pone de su pasta para el botiquín del equipo. Que le enseña a su nene lo que es el entrenamiento silencioso, las horas de descanso, por que estiramos, por qué calentamos, para que sirve todo eso. Que probablemente le escuche o le pregunte cuando lo vea con el ánimo por el suelo cuando empiecen los primeros líos de faldas. Que le explique cómo cuidarse un esguince de tobillo, cómo atarse correctamente unas zapatillas. Que le enseñe a correr correctamente, que le inculque hábitos como el esfuerzo, que le enseñe que el compromiso con un colectivo implica renunciar a cosas, que le contará que decidir es renunciar, que le enseñará que el deporte es como la vida, injusta en muchas ocasiones, que muchas veces cometerá errores y será un entrenador injusto con el, (¿Y cómo es un jefe en un trabajo?).
Si el entrenador de su hijo es un merluzo, tiene mala suerte. Quéjese. Si no sabe comportarse, si no hace ninguna de las cosas que se citan aquí arriba, cambie al niño.
Pero no empiece por el final. Eche cuentas de cuánto vale todo lo que le he comentado aquí arriba. En money, en euros. Ahora, recuerde cuánto paga usted porque sus hijos hagan baloncesto.
Y ahora, recuerde cuánto le cobran por las clases de zumba, pilates, o yo que se. Así que la próxima vez que no le venga bien el llevar el niño a entrenar o a jugar, la próxima vez que se le pase por la cabeza dejar al equipo colgado porque quiere irse de fin de semana a un hotelito con encanto, recuerde que esto, no es el gimnasio, donde uno va cuando le viene en gana, o cambia los 4 km de carrera por el parque con el colega por ver la champions. Esto va de otra cosa, esto, es mucho más serio. Es educación.


Fdo.- Javier Codesido Farto

domingo, 24 de abril de 2016

A RAPAZA QUE SOÑABA CON UN MISTO E UN BIDON DE GASOLINA...

Longo título de Stieg Larsson para unha novela, pero tamén longo sería o titulo da crónica do encontro, que non tivo outra cousa que a nova derrota das cadetes femininas, a man de o mellor conxunto da liga, Maristas.
Viñamos con baixas mil, practicamente todo o equipo, ( Sara, María, Cristina, Patricia, Sandra) por motivos de escursións de fin de curso, convivencias, etc... polo que só nos presentabamos 6 xogadoras para tal encontro, ante tal potente conxunto. Elas tamén aparecian con a baixa de Laura Cruz, que tería que xogar co conxunto de liga galega de Maristas, pero a calidade de Marista non mermou, xa que seguian tendo a Marina, Couce, Gorostizu, e Laura Román entre outras.

O encontro comezaria puntual as 12:00 do Sábado no Colexio Calasancias, coa presencia de pais na grada, por parte dos dous conxuntos, e moitas caras conocidas xa que alguns eran ex-membros da entidade Calasancia. Os saudos, abrazos, destacaban na grada, recordando vellos tempos nos que quizais como dixo Jorge Manrique " Calquer tempo pasado foi mellor", ainda que algúns querrian decir, Calquer tempo pasado foi anterior. 

Voltantando o que de verdade importa, que son as rapazas e o encontro, deciamos que as locatarias, estaban represantadas por 6 xogadoras, das cales algunha regresaba de un tempo parada por unha lesión, e outra por a volta desas escursións que mal ben ditas, sofre este conxunto. As representantes eran: Berta, Noelia, Vicky, Sofía , Lucía, e Paula. Estas xogarian o encontro loitando pola honra, que dende logo a gañaron, como se rexurdera o espirito da nosa heroiña Herculina, María Mayor Fernández de Cámara y Pita ( María Pita para los no tan versados en historia).

Que mais dá, realmente como foi os cuartos, cantos puntos se meteron, estadísticas, parciais, e cantas faltas cometemos ou nos fixeron, o importante realmente, e que esas 6 xogadoras, con permiso de Maristas (que xogou canso, debido a que todas as xogadoras o dia anterior, tiveron doble encontro en Lugo e A Coruña) fixeron vibrar de emoción, e encher de esperanzas tanto a grada local, como o conxunto enteiro de que se pode mellorar con esforzo, que o esforzo merece a pena, que se pode gañar perdendo, de que sen sufrimento non hai recompensa, e o mais importante que o traballo en equipo, pode superar calquer improvisto... todo iso, debe de servirnos de exemplo para o derradeiro encontro, no que nos xogamos estar arriba coa mellores e mellorar, ou abaixo en terra de ninguén...

Para a semana, posiblemente o domingo, xogaremos o derradeiro encontro de esta fase, onde necesitamos gañar por mais de 7 puntos, se queremos meternos na fase de ascenso a liga galega...
Debido as baixas polas escursións, vai ser un partido complicado, xa que según salgan do avión, terán que enfrentarse o encontro mais importante da tempada..... Sorte....

P.D.- Calasancias 33- Maristas 41

PRIMEIRA VICTORIA NA FASE DE ASCENSO PARA AS NOSAS XUVENIS EN CARBALLO

EB Xiria-Laracha – Calasancias (45 – 52)

Fase Ascenso Junior Femenina (2 Xornada)

Partido correspondente a segunda xornada da fase ascenso  da segunda división xuvenil femenina disputado na mañá do sábado ás 10 horas, na localidade coruñesa de Carballo entre o equipo local EB Xiria-Laracha fronte o noso juvenil de Calasancias, un partido disputado entre ambos equipos durante os cuarenta minutos, pero que finalmente o noso xuvenil conseguiu unha gran victoria a domicilio. Un encontro no que chagábamos con tan só 6 xogadoras e que se complicaría aínda máis cando no primeiro cuarto unha das nosas xogadoras tiña 4 faltas persoais, o que provocaba que case todo o partido tiveran que xogar 5 xogadoras, pero cun gran traballo de todas xa que aguantaron el ritmo del partido e a exigencia física durante o mesmo.

O encontro comezaría cun mal primeiro cuarto das nosas xogadoras, que mediante unha fráxil línea defensiva e malas decisións en ataque que provocaban moitas pérdidas, unido a un gran acerto rival, fixo que o equipo local fixerá un bó cuarto, co que o marcador reflexará un 15-8 para as locais. O segundo cuarto as nosas xogadoras máis centradas en ataque e algo mellor na defensa, fixo que o noso equipo recortará as distancias coas locais atá chegar ao descanso cun axustado 23-20 no marcador.

Na segunda metade, o terceiro cuarto reflexou unha gran igualdade de ambos equipos, esforzándose e poñendo moitas gañas en coseguir a súa primeira victoria por ambos, reflexandose ao final do mesmo o resultado era de 36-35. No derradeiro cuarto, ás nosas chicas aumentaron o ritmo de xogo e con moitas recuperaciones e un ataque imparable, o que fixo que as locais non podeiran reaccionar ante tal xogo e desplegue de ritmo e físico das nosas xogadoras cun parcial de 9-17, ó que propiciou unha ventaxe importante e decisiva para as nosas xogadoras, en consecuencia finalmente lograron a primeira victoria nesta fase de ascenso por 45-52. Gran partido de Calasancias, enfrentándose e sobrepoñéndose as diversidades que tiña neste partido, noraboa.

EB Xiria-Laracha (45):
Calasancias (52): Bea (-), Dayana (1), Fandi (14), Sofía (3), Helena (24), Clara (10).

Parciales: 15-8/8-12/13-15/9-17
Pol. Vila de Noia (Carballo) 10:00

Sábado 23 Abril 2016

Resultados dos equipos do Clube nesta fin de semana


luns, 18 de abril de 2016

NOVA DERROTA DAS CADETES ANTE COSTA ÁRTABRA

Encontro de volta da 2ª Fase da Liga Regular, ante Costa Ártbara. Esta vez, tocounos un pequeno viaxe a localidade de Neda, famoso polo seu Pan, o cal esquecemos coller de camiño de volta, pensando na derrota que obtivemos. Mágoa de derrota, ( e mágoa de non coller o pan)pero sacando cousas positivas, plantándolle cara, a primeira metade de encontro, onde puidemos xogar de tú a tú contra un bó conxunto, e favorito a o ascenso.
A primeira metade, foi competida, a pesar das xa sabidas baixas de Paula, xa recuperada da súa lesión, e Berta, que por motivos persoais, non puideron asistir ao encontro. O conxunto locatario, sempre foi por diante, pero as rapazas loitaron para que non se fosen no marcador, con unha boa defensa, e no ataque, ainda que algo erráticas, atinaron nos poucos intentos de lanzar entre o aro. O primeiro cuarto 13-8 e o segundo cuarto 15-13 ( Descanso 28-21).
Na volta dos vestiarios, o conxunto local, sain impoñendo un forte ritmo, e unha boa defensa que non nos permitia atacarlles como a primeira metade, onde erramos na saida do balón, provocada pola presión defensiva que non supimos sair en moitas ocasións, e así, non deixaba lugar a sorpresa practicamente matando o encontro a favor das Ártbaras. Terceiro cuarto 25-5 (53-26)
No derradeiro cuarto, a acumulación de faltas fixo dano as nosas,(25 visitantes, por 10 das locais, ainda asi, boa actuación arbitral) que comezaron a caer como mazás na horta, expulsando por faltas a 2 xogadoras, e tendo 4 con catro faltas, ainda asi loitaron por levar un cuarto gañado para a casa que se resistiu, pero foi loitado ate o final 13-10. Fin do encontro 67-36
Salientar, o bó traballo das rapazas sobre todo na primeira metade, que deron a cara ante un rival superior, e que tivo que facer traballar duro as locais para que a sorpresa non saltase en San Isidro.

Costa Ártabra 67
Calasancias 36  Sofía, Sara 3,Sandra Patricia 2,Cristina, María 10, Lucía 12, Noelía, Vicky 9

0 PRIMEIRO EQUIPO SEGUE CON PASO FIRME, VICTORIA ANTE PABELLON OURENSE NA CASA

Calasancias -  Pabellon Ourense (72-54)

2ª Fase A-2 1ª Autonómica Femenina (12 Jornada)

Partido disputado na tarde de onte ás 19 horas na polideportiva de riazor fronte Pabellon Ourense. Un encontro no que o equipo visitante presentabase con 6 xogadoras, pero que plantaronlle cara as nosas xogadoras, sobre todo ata o terceiro cuarto. Por outra banda, as nosas xogadoras fixeron un gran partido a partir do segundo cuarto ata o final do encontro, o que significou unha nova victoria para o noso primeiro equipo que permite seguir invictas nesta segunda fase e pensar no derradeiro partido da tempada en 15 días de novo na casa, para cerrar unha gran segunda fase.

O partido comezaría cos xogadoras visitantes dominando e plantando un gran ritmo a base de triplas e un bo acerto en ataque, onde as nosas xogadoras intentaban que este acerto non fixera que se alonxaran no marcador, o que significou que no primeiro cuarto se chegara cun 15-22. O segundo cuarto foi claro dominador o noso equipo cunha defensa dura e contundente logrou parar o acerto do cuarto anterior das visitantes, cun parcial de 19-10, chegando a colocarse por diante o ao descanso cun axustado 34-32.

Na segunda metade, o noso equipo conseguiu alexarse máis se cabe no marcador, lográndolo primeiro no terceiro cuarto grazas ao bo xogo interior e a defensa, cun parcial de 16-12, o que reflexaba un 50-44 no luminoso. No derradeiro cuarto, as nosas xogadoras seguiron sen baixar a intensidade e un ritmo que non lograban seguir as locais, o que significou que a diferenza se incrementara mais entre ambos equipos, chegando a un gran parcial de 22-10 para o noso equipo. Así, o noso primeiro equipo lograría outra victoria máis nesta segunda fase regular, cun marcador final de 72-54 nun buen encontro disputado, antes de afrontar o derradeiro partido que cerrará esta tempada.

Calasancias (72): Mónica (3), María (-), Johana (2), Montse (22), Cris (10), Barri (2), Mar (13), Ester (6), Mery (12), Helena (2).
Pabellon Ourense (54)

Parciales: 15-22/19-10/16-12/22-10
Pol. Riazor (Coruña) 19:00

Domingo 17 de Abril 2016